Duma Corde Bellator

Vanaf 1992 hebben we al bulldoggen in ons midden. Max was onze eerste bulldog en een paar jaar later kwam Jamie daarbij. Zeker in de begin jaren zagen we de Engelse Bulldog in gezondheid verbeteren mede door de inzet van de rasvereniging en betrokken dierenartsen. Maar helaas zijn we de afgelopen paar jaar achteruit gegaan met ons ras. Toen ook nog eens bepaalde groeperingen en de media een bepaald beeld gingen vormen van de Engelse Bulldog was het hek van de dam. Dit maakte dat de Engelse Bulldog nog steeds in ons hart zit maar alles eromheen allang niet zo leuk meer is.

Op een gegeven moment ben je dan op een punt dat je als familie om de tafel moet gaan zitten om te bekijken hoe we weer met plezier met kynologie bezig kunnen zijn. We hebben besloten om het roer om te gooien en op een andere manier bezig te gaan met de Engelse Bulldog. Om dit te realiseren zijn we gaan zoeken naar een hond die naar ons idee bij een Engelse Bulldog past. En we hebben het ras gevonden en zijn uitgekomen op de Perro Dogo Mallorquin of te wel een Ca de Bou.

In Nederland waren ons maar twee fokkers bekend die voor ons geen pup beschikbaar hadden. Wel hebben ze ons van de nodige informatie voorzien waar we erg blij mee zijn. We zijn tenslotte enkel Engelse Bulldoggen gewend en dit is toch echt wel iets anders.

We moesten daarom uitwijken naar het buitenland. Gelukkig is de wereld tegenwoordig maar klein. Vele website hebben we bekeken maar de website van Corde Bellator viel ons op. Wat een honden, ze gaven ons het WOUW gevoel.

Na het zien van bovenstaande pups hebben we contact gezocht met de fokster van deze prachtige pups. En wat een geluk er waren er nog beschikbaar. Na menige correspondentie over onze gezinssituatie en over de opvoeding van een Ca de Bou pup, zijn we overeen gekomen en het werd Duma.

En kon het lange wachten beginnen. Door de jaren heen zijn we aan het wachten wel gewend geraakt. Je moet immers wachten op alles, het loops worden, heeft de teef opgenomen, gaat de dracht goed enz. Maar dit gaf toch weer de nodige kriebels. Gelukkig konden we ons tegoed doen een de nodige foto`s en filmpjes die ons gestuurd werden. Momenten die we als gezin koesterden. En natuurlijk werden deze weer gedeeld met vrienden en familie.

Tot nu toe ging alle contact via de internet en we keken er naar uit om met de fokster kennis te maken. Ook waren we benieuwd naar alle honden, de familie van Duma.
We hebben te maken met allerlei regels om Duma te kunnen vervoeren en maken plannen om Duma op te halen wanneer ze de leeftijd van 15 weken heeft bereikt. Vrije dagen opgenomen en een hotel besproken vlakbij de woonplaats van Duma. Alles in kannen en kruiken, tenminste dat dachten we.

Tijdens ons ochtendritueel, een gezamenlijk kopje koffie drinken, komt via de radio het nieuws over een virus tot ons. Gelijk zitten we met gespitste oren en tot onze grootte schik horen we dat in Nederland van alles dicht gaat. We hebben te maken met het Coronavirus.
We hebben nog even, voordat we haar op kunnen gaan halen en hopen dan ook dat het snel voorbij zal zijn. Maar helaas, dit was ijdele hoop.
Wanneer ook in Polen de grenzen sluiten voor buitenlanders weten we even niet wat te doen. Maar gelukkig komt de fokker van Duma met een oplossing. Omdat wij niet de enigste zijn die in deze situatie verzeild zijn geraakt worden de honden door Europese landen gereden en afgegeven aan de nieuwe eigenaar. Nu zijn we hier geen voorstander van maar gezien de situatie hebben we geen keus. En daarom wordt alles geregeld om Duma hier te krijgen en wat vinden we het spannend.

Eindelijk is het weekend daar dat het vervoer met de honden naar o.a. Nederland zal gaan vertrekken. We worden door de fokster op de hoogte gehouden waar ze zich bevinden en de uren gaan veel te langzaam voorbij. Door alle controle aan de grenzen hebben ze de nodige vertraging en we krijgen steeds meer de zenuwen van het wachten. Zeker door de beelden die getoond worden als het over dit soort zaken gaat. We hebben er ook geen ervaring mee dus die beelden gaan toch, of je nou wil of niet, door je hoofd spoken.
Maar dan eindelijk op zondag tijdens het avondeten krijgen we het bericht dat ze over een uur bij ons zullen arriveren.
Na ongeveer een uur , die voor het gevoel wel 3 uur duurde, komt er een bus voorbij rijden en we weten dit moeten ze zijn. De bus stopt op de pakeerplaatsen aan de zijkant van ons huis en wij weten niet hoe snel we naar buiten moeten gaan. Daar maken we kennis met twee alleraardigste mensen met mondkapjes en handschoentjes aan. We staan er een beetje onwennig bij maar als ze de deur open maken zien we daar onze Duma zitten. Wat zit ze er goed bij. Al me zorgen rondom het vervoer waren dan ook gelijk verdwenen. Alle papieren, voer en aanverwante puppyspullen werden ons gegeven en daarna vervolgde deze mensen hun reis.
Voor ons begon deze reis pas, een nieuw ras, een nieuw avontuur binnen onze kennel.

Duma is natuurlijk door alles heel uitgelaten en loop blij met ons mee naar binnen. Wanneer we haar riem afdoen rent het door de huiskamer, likt met haar tong een glas water leeg die op de salontafel staat en zit tussen onze dochters op de bank. Dit alles ging zo snel dat we met zij’n allen een beetje wazig naar elkaar kijken. Mooi… dit zijn we dus niet gewend en we moeten er hard om lachen. Aan deze mooie dame gaan we nog veel lol beleven.