Geschiedenis van de Engelse Bulldog

Ofschoon de herkomst van de Engelse Bulldog zeker niet duidelijk is vastgesteld, mag men wel aannemen, dat hij behoort tot de oudste, in Engeland ontstane, hondenrassen.

Hij is ontstaan uit de Mastiff of de Alaunt en de mysterieuze Talbot.

De Mastiff is een heden ten dage bekende Molosser, maar over de Talbot verhaalt de geschiedenis: een witte hond die bekend stond om zijn grote hoofd, korte schedel, gedrongen lichaam met een krachtige voorhand en een onbevreesd karakter, die zijn prooi niet meer los liet tot hij overwinnaar was.

Het ras stond nog niet bekend als Engelse Bulldog. Pas omstreeks 1630 werd er melding gemaakt van Buldoggen als ras. Dit ras was het meest geschikt voor Bullbaiting.Bull-baiting was een uiterst barbaars vermaak dat in Engeland bijzonder geliefd was. Het was zo populair dat het van de 13de tot de 18e eeuw de nationale sport in England was.

‘Bull-baiting’ was een evenement dat gewoonlijk werd gecombineerd met een reeks bokswedstrijden en plaats vond in een binnensarena achter touwen. Om de strijd minder ongelijk te maken, werd de bull of stier vastgebonden aan een touw dat verankerd was aan een grote haak in de grond. De ‘sport’ bestond hieruit, dat één hond of een groep honden op de stier werd losgelaten en hem voor de ogen van een duizend koppig, luid schreeuwend publiek bij de oren en neus in bedwang moest houden. De neus werd beschouwd als het meest gevoelige en kwetsbaarste lichaamsdeel van de stier. De honden werden er speciaal op getraind de stier juist daar aan te vallen.

De bulldog werd er vroeger op gefokt een fel, agressief dier te zijn met een enorme kracht en moed. Schoonheid en lichaamsbouw waren voor de fokkers van Bulldoggen in die eerste tijd van weinig belang.

De Bulldog werd overigens niet alleen voor het vechten tegen stieren gebruikt, maar ook tegen beren, apen, leeuwen en dassen, alsmede tegen soortgenoten.
Toen in 1835 de stierengevechten tussen honden in Engeland verboden werden door de hertog van Devonshire, scheen de Bulldog zijn ondergang tegemoet te snellen. Want reeds 10 jaren later waren er nog slechts weinig vertegenwoordigers van het ras te vinden. Gelukkig vond het ras nog juist op tijd zijn beschermers. Het is mannen als Ben White, Bill George en Lampphier gelukt het ras te herscheppen.

Een merkwaardige erfelijke afwijking moet bij het vastleggen van de kopvorm in het spel geweest zijn, n.l. de chondrodystrophie of achondroplasie. Bij deze afwijking, die evenzeer bij mensen als bij dieren voorkomt, is het kraakbeen van de nog ongeboren, vrucht ziek.

Hierdoor treedt een gebrekkige beenvorming op, die zich uit in een niet voldoende uitgroeien der botten en een verdikking ervan.

Het gaat gepaard met een zeer ruime, in plooien liggende huid en een neiging tot vetafzetting. Bij mensen vindt men meestal ook muzikaliteit aanwezig. Hofnarren en clowns werden uit de achondroplasten [lilliputters] gerekruteerd.

Onze Bulldog nu is een achondroplast.

Hoofdzakelijk de schedel is aangetast, de pijpbeenderen in veel mindere mate. Daar de achondroplasie een recessief erfelijke afwijking is, blijken de Bulldoggen voor deze eigenschap zuiver geworden.

Hij is van een vechthond een huisvriend geworden met eigenschappen die door bepaalde mensen op prijs worden gesteld. Hij is verzot op kinderen en laat zich alles van hen welgevallen; zijn onverschilligheid ten opzichte van pijnprikkels komt hem in deze omgang zeer van pas. Hij is geen ruzie zoeker, maar, als hij ernstig wordt aangevallen, ontwijkt hij een gevecht niet.

Zijn enigszins burgerlijke aard, zijn angstvallig vasthouden aan wat hem tot een gewoonte is geworden, zijn sentimenteel, maar bovenal trouw karakter, maken hem tot een fijne huisgenoot.